Pacto co demo(sexual)

Oxalá soubeses onde gardo

o corazón

cando temes porque os seus latexos se perdan
como as vitaminas

ao espremer o amor e cambialo

por outras bebidas

para outras dores

de cabeza,

cando a miña cabeza

está a buscar no lixo

do meu peito

unha razón ao medo

porque non te afastes

mentres cres que xa estou medio arrepentido

noutra resaca.

Pero se os teus ollos visen

mellor ca o teu corazón sentira

como o sol nunca ve caducarme o aluguer

doutras sabas,

como o teu oco na miña falta de espazo

ocupa co teu espírito agarrándome o inagarrábel

o que non logran ocupar os outros corpos

e que lle dean á física.

Se agora mesmo
tiveras os ollos caendo enriba miña, cambiábachos

pra te achegares ao precipicio polo que te vexo

cada vez que calas e perdes a mirada

cara calquera infinito

para que non te acade,

e así vises a túa totalidade

tachando as miñas feridas,

limando as miñas batallas,

lambéndome nos medos.

E por iso tatuámonos a pegada

do papel asinado con prema

e as ganas de pagar pra sempre a hipoteca

e que non nos despexe o destino mendigar esmolas

doutras caridades inxustas.

Por iso teño os meus latexos

cada noite

en boa paraxe de que soen

malia os teus oídos mailos meus

inventen cada día

os seus propios laios,

as súas propias vítimas,

mais as súas ceas, paseos e brincadeiras

inalienábeis coma os dereitos

de foderse ben,

do mellor amarse

e de quererse a xeito.

"I can't save you if you don't let me..."

Mitin do Eu absoluto

Impértérritas vontades,

sangue de inocentes pisaduras,

suor de auga no ermo dacotío

de impávido silencio no negror do propio.

Eu pregúntovos, que queredes ser? (Libres!)

Isto que de min abrolla

évos roubado

pra o voso lecer doce na procura de alimento

na fame accidental,

pra os vosos estómagos xordos chocando

nas paredes do instinto de supervivencia,

aquí, sae a frote a miña voz dun mar de area

da vosa ira egoísta eternamente soterrada,

eternamente chea de preguiza na boca

disposta a morrer por non mastigar

o lixo, por non cuspir

a chuvia que nos toca,

por xogar a sermos omnipotencias

na casilla de saída,

move ficha, arrisca a perder a fame

e a te levaren o bandullo

e a que che devolvan a vida,

mais non;

non sexades quen de pedirlle desexos ao aire

aos medos que vos oprimen no escuro do baleiro.

E eu pregúntovos, que queredes ser? (Libres!)

Ollade a través dos cristais o cóncavo

polo ollo cego

a convexión social en manda,

o reflexo idílico

alén de todo fulgor mentireiro,

maxinade o mundo conxugando verbos

de acción en presente,

o subxuntivo para os soños de almofada,

o imperativo no espello de cara contra o celme,

o disfrace do eu recíproco,

sente vergonza da ira que non tragas,

estraga máis o odio,

mastiga as túas ás de corvo,

non,

mirade esa cadea que vai do voso nocello

ao centro da vosa miseria,

lambede a ferruxe coma humanos

sinceros e capaces,

comédevos o eterno retorno

caendo do precipicio da dúbida

que agocha Deus no seu silencio

rodando polas rotondas do mundo sempre

en obras,

sempre en folga de opulencia

dos miserábeis de petos cheos.

Eu, pregúntovos, vós que queredes ser? (Libres!)

Non! Vós non queredes a gloria

nin o veleno de serpe na ferida,

nin a tesoira nas pólas que cravan astas

nos vosos froitos inmaturos,

vós non sentades na cadeira de cravos

sen vos pemitir a voz queimada

polo tabaco de cando non vos quixeron

coma o alcatrán ao alento,

vós non queredes ceibar os xenitais

ao albedrío sen etiquetas,

nin procuraredes a acracia

na fortaleza das cordas desanoadas

batendo contra os diques do peso lóxico

do espazo libre,

do absurdo, mais, do sentido máximo;

dicídeme vós, simples humanos,

que queredes ser? (Libres!)

Erguede as mans, erguédeas

se acaso é ese berro unha ofensa

ao noso propio ollar

palpando coas mans as nosas caras

desfiguradas polo artificio.

Acaso as rúas xa non teñen baleiro que valla

para as nosas heroicas consignas

e soarán chamadas de liberdade

pra destruírmos a nós mesmos?

Acaso estamos espidas

pra que a nosa pel roce co prexuízo,

pra que o noso silencio finalmente cale

pra que a nosa voz rebente

o eterno binomio

do que é e do que ten que ser;

haberá saída pra o ollar a través do ladrillo

pra nos cegar mentres tragamos

as nosas cadeas crebadas,

dixerindo os prexuízos,

abrindo as ás, guindando cerebros,

explotando paredes e conflitos

e poñéndonos libres dende aquí, nós?

E eu pregúntovos, pois,

cal é a natureza do libre?

Vós que queredes ser?

(Libres!).

A liberdade,

é o que vós

queirades que sexa.