domingo, 15 de febreiro de 2015

Real







A pantasma garda a súa función fóra da habitación, detrás da porta, e nin sequera sabe por que se ten que agochar, por que a sociedade a ignora, e inda así, todo o mundo fala dela, como un segredo perigoso, unha prudencia a ter en conta. Aparece nas historias que se lles contan ás crianzas, para descubrirlles o prexuízo ritual, a vergonza viruxenta da pel espida, mais con todo para sortear os recantos, os dos adultos persuadidos duns límites autoimpostos, dunhas cancelas sen cuestionar, ollan cara eses lugares sen ver alén que os mesmos ladrillos e a mesma escuridade, asenten coa cabeza e coa opinión e alí non hai máis nada, vai pra cama, que xa é noite. Pero ela estaba alí e sábeo por aquel retallo sonoro, aquela voz diminuta que non chega a confundirse porque se non non pensaría nela, aquel erro da natureza que tivo que ser unha total impresión das miñas limitacións cognitivas, madia leva, quen pode falar co aire e agardar resposta. Pero as crianzas ben o saben antes incluso de que os maiores llo desmintan, mais chegará o día en que ao medrar descubran que medrar non é outra cousa que darlle a volta a todo o discurso, sacar as mangas para fóra da camisa e do pantalón e poñer o disfrace no canto da roupa, e repetirse a un mesmo que os pallasos son os outros, son sempre os outros que non van a xogo co discurso, que fitan o recanto escuro agardando ver alén do ladrillo e da incerteza, quizais demasiado sinxelo, quizais demasiado longa a lista de agarda no cárcere, no psiquiatra, na habitación illada, e xa lle vou quitando traballo ao Estado, que no remate do día ao chegar a casa coa familia, quen a teña, estala como unha bomba xorda pero estala, a Rutina con maiúscula, tan ou máis grande que a incerteza, a mesma letra coa que a pantasma debuxa no espello o seu nome, Reflexo, introdúcese nos soños e nas indirectas do baleiro persoal, e no pasado, como non, no Recordo. Pero non sexas ti quen de sobrepasar a dúbida, non sexas ti quen desempañe o cristal, procurando lóxica na física, na metafísica, na mecánica dalgunha natureza, non sexas quen de preguntar o que hai detrás, nin de inventar lanternas nin de traer a luz a algo imperceptible a outros ollos, non. Non caias no burato onde ninguén puxo escaleiras pra que volveras e volveras berrando, nese recanto non hai nada, maldito arrogante, herexe, non Retes o absoluto, non, non xogues ao xadrez con Deus, ridículo peón con coroa; con Deus? Ti tamén? Ti non es máis rápido cá túa sombra, non xogues co lume, non vaias acender de máis, non. Agora, non deixes de queimar os ollos, non soltes a pantasma. Non se che ocorra volver, ti non estás ben, estás á marxe de toda lóxica, de como ten que ser, de como é, ti non sabes o que dis, ti estás tolo. As pantasmas non existen.