A pantasma garda a súa función fóra da habitación, detrás
da porta, e nin sequera sabe por que se ten que agochar, por que a sociedade a
ignora, e inda así, todo o mundo fala dela, como un segredo perigoso, unha
prudencia a ter en conta. Aparece nas historias que se lles contan ás crianzas,
para descubrirlles o prexuízo ritual, a vergonza viruxenta da pel espida, mais
con todo para sortear os recantos, os dos adultos persuadidos duns límites
autoimpostos, dunhas cancelas sen cuestionar, ollan cara eses lugares sen ver
alén que os mesmos ladrillos e a mesma escuridade, asenten coa cabeza e coa
opinión e alí non hai máis nada, vai pra cama, que xa é noite. Pero ela estaba
alí e sábeo por aquel retallo sonoro, aquela voz diminuta que non chega a
confundirse porque se non non pensaría nela, aquel erro da natureza que tivo
que ser unha total impresión das miñas limitacións cognitivas, madia leva, quen
pode falar co aire e agardar resposta. Pero as crianzas ben o saben antes
incluso de que os maiores llo desmintan, mais chegará o día en que ao medrar
descubran que medrar non é outra cousa que darlle a volta a todo o discurso,
sacar as mangas para fóra da camisa e do pantalón e poñer o disfrace no canto
da roupa, e repetirse a un mesmo que os pallasos son os outros, son sempre os
outros que non van a xogo co discurso, que fitan o recanto escuro agardando ver
alén do ladrillo e da incerteza, quizais demasiado sinxelo, quizais demasiado
longa a lista de agarda no cárcere, no psiquiatra, na habitación illada, e xa
lle vou quitando traballo ao Estado, que no remate do día ao chegar a casa coa
familia, quen a teña, estala como unha bomba xorda pero estala, a Rutina con
maiúscula, tan ou máis grande que a incerteza, a mesma letra coa que a pantasma
debuxa no espello o seu nome, Reflexo, introdúcese nos soños e nas indirectas
do baleiro persoal, e no pasado, como non, no Recordo. Pero non sexas ti quen
de sobrepasar a dúbida, non sexas ti quen desempañe o cristal, procurando
lóxica na física, na metafísica, na mecánica dalgunha natureza, non sexas quen
de preguntar o que hai detrás, nin de inventar lanternas nin de traer a luz a
algo imperceptible a outros ollos, non. Non caias no burato onde ninguén puxo
escaleiras pra que volveras e volveras berrando, nese recanto non hai nada,
maldito arrogante, herexe, non Retes o absoluto, non, non xogues ao xadrez con
Deus, ridículo peón con coroa; con Deus? Ti tamén? Ti non es máis rápido cá túa
sombra, non xogues co lume, non vaias acender de máis, non. Agora, non deixes
de queimar os ollos, non soltes a pantasma. Non se che ocorra volver, ti non
estás ben, estás á marxe de toda lóxica, de como ten que ser, de como é, ti non
sabes o que dis, ti estás tolo. As pantasmas non existen.