Deixa que sexa a distancia quen pregunte
pola miña boca amordazada
que cona é todo este balbordo e este charco de bágoas
e nel vexa a súa cara e se esfole
os minutos un por un
a ver se así entende
os moratóns das miñas pegadas
e as agullas arrancadas de reloxo
apiadas no chan coma minas antiesperanza
agardando estourar de rabia
cando a min me rebenten as veas
de tanto latexo esmendrellado
e con baleiro legal ao teu tacto,
ti,
tan fodidamente lonxe
que igual estás neste corpo carcelario
como neste poema sen tímpanos
como nesta voz pola que falas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario