Saudade on the rocks

Quizais

calquera día coma onte

as estacións se estanquen

canda o mundo

e deixe de soprar o vento

e a natureza xa non respire
nin a túa voz se oia

nin as miñas mans escriban.

Ou quizais

nalgún que outro intre

os reloxos se independicen do tempo

e o amor regrese espido e morto de frío

petar na porta da casa

e non cobren a última factura do gas.

E eu

sen caer na filantropía, talvez

o día de mañá

se adormezan os farois das beirarrúas

e os canecos senlleiros teñan intimidade

coa súa sombra infinita

e os corazóns con forzas de contrabando

saian pasear con lanternas.

Oxalá

que cando os cartos xa non vallan

pra que as cousas volvan funcionar

e as máquinas se suiciden por vergonza,

se poñan de moda os agarimos

e o pronunciamento das palabras

e Correos volva recibir

sobres con lapis de labios

e area de praia.

Mais quizais

esta noite coma o xeo acabe

derreténdose neste vaso

das miñas mans cun motivo caloroso

e o mundo xire cara un lado;

e talvez tan só quizais

calquera día coma hoxe

a natureza espirre e sobreviva,

a túa voz me lembre no aire

e volva soprar o vento.

To send a blue letter