Por
soñar aínda vés coa túa escuridade, para advertirme de que só me queda unha
vida para perder o medo, para vencer a penumbra e os reloxos inimigos, e
bailarmos sen deternos na caída sen solo da Ferida, para que reces pola miña doenza
nas alamedas da cidade que olla soterrarme, e a culpa da existencia só existe
para un Nós que é invento, que nin creo que saibas del, que roubei porque é o
máis puro que de ti teño cando non es, cando son eu supremamente, cada día. E
se de tan pouco corazón me acostumara a des-adoitarte deste xeito, e así
contigo levaras as voces e as entrañas todas, levarías ese todo que é máis
nada, cada día, máis nada do que teño aquí para min para almorzar e xantar e cear, e cuspilo todo eternamente. Mais é así todo porque dime ti como vou ir vendendo perdóns
a quen non me merca un apreixar do mundo, cunha soa man amarrándome do peito mentres
se mancha de rubio, e eu sorrindo grazas ao engano caloroso do Presente
hipócrita, o secuestrador fuxidío de cada vez que reparei fronte túa na
máxima expresión do intre, un acto puro de sentido que non logra sosterse para
o ser humano porque a súa natureza é o frío do Presente, maldito mentireiro
que leva todo canto ten por diante que fai que adeus para sempre, que bo foi
coñecerte, e que morra o mundo ignorante e alleo que non é vida, senón máis ben
o contrario, é non-vida, silencio após a ausencia de ruído, negror no escuro do
baleiro, onde non abre ningunha porta metafísica máis que a molestia. Así é
todo o malo do Presente é o Hoxe, o máis perigoso dos discursos ambiguos, o
Hoxe que tamén é Cada Día, tal que hoxe, que me vés nalgures saudar polos
recantos da escuridade. Que xa non tes sentido con procurarme. Que hai rato que
marchei porque mañá volve ser Hoxe. Coma ti nun día calquera, nun calquera día. Coma cando non volves.
Ningún comentario:
Publicar un comentario