Silandeiro crónico

Por soñar aínda vés coa túa escuridade, para advertirme de que só me queda unha vida para perder o medo, para vencer a penumbra e os reloxos inimigos, e bailarmos sen deternos na caída sen solo da Ferida, para que reces pola miña doenza nas alamedas da cidade que olla soterrarme, e a culpa da existencia só existe para un Nós que é invento, que nin creo que saibas del, que roubei porque é o máis puro que de ti teño cando non es, cando son eu supremamente, cada día. E se de tan pouco corazón me acostumara a des-adoitarte deste xeito, e así contigo levaras as voces e as entrañas todas, levarías ese todo que é máis nada, cada día, máis nada do que teño aquí para min para almorzar e xantar e cear, e cuspilo todo eternamente. Mais é así todo porque dime ti como vou ir vendendo perdóns a quen non me merca un apreixar do mundo, cunha soa man amarrándome do peito mentres se mancha de rubio, e eu sorrindo grazas ao engano caloroso do Presente hipócrita, o secuestrador fuxidío de cada vez que reparei fronte túa na máxima expresión do intre, un acto puro de sentido que non logra sosterse para o ser humano porque a súa natureza é o frío do Presente, maldito mentireiro que leva todo canto ten por diante que fai que adeus para sempre, que bo foi coñecerte, e que morra o mundo ignorante e alleo que non é vida, senón máis ben o contrario, é non-vida, silencio após a ausencia de ruído, negror no escuro do baleiro, onde non abre ningunha porta metafísica máis que a molestia. Así é todo o malo do Presente é o Hoxe, o máis perigoso dos discursos ambiguos, o Hoxe que tamén é Cada Día, tal que hoxe, que me vés nalgures saudar polos recantos da escuridade. Que xa non tes sentido con procurarme. Que hai rato que marchei porque mañá volve ser Hoxe. Coma ti nun día calquera, nun calquera día. Coma cando non volves.

Dobre check

Chegaron os milleiros de luces para anegar con todo, para cegarnos de fartura de vermos, para despoxarnos do tacto inocente das nosas xemas dos trebellos artificiosos, para confundirnos coa natureza e amosarnos espidos, ignorando o respirar salvaxe da airexa, para rexeitar a pureza do silencio humilde, o aburrimento optativo e o esquecemento do latexar latente en cada unha de nós, nalgún lugar das sombras sen ollos fitando para seren vistas. Fusilaron o respecto e perdemos a guerra pola verdade translúcida, a das alboradas preditas polas pedreiras de auga nas fiestras coa persiana botada, a dos solpores laranxas co sabor do café no balcón ou paseando polas alamedas de cadanseu espazo-atemporal. Perdemos a guerra e arderon as bibliotecas todas, os bancos de madeira das beirarrúas e as cartas de amores en construción.

Ninguén lembra cando un día foron velas acesas as que iluminaban o imprescindible, tamén os libros, e eran case cousas escuras, coma os poemas, ou calquera outra dor escrita; exercicios de evasión endóxena coa única cura da verdade reflectida nalgures. Quen poderá saber entón desta versificación curva se a escribo ou escríbocha, porque con tanta luz xa non albisco os erros nin as maiúsculas, o significado unívoco ou a hermenéutica colectiva e onanista, con maior ou menor sorte para min, derradeiro termo, cun aceno de ter sido sorprendido eludindo a sombra cunha pantalla que maquilla insomnio polas pálpebras.

Pero eu sinto a revolución das sombras onda algún exilio das palabras, nalgunha patria de moralexas e metafísicas e historias de nó e desenlace, e resoan cunha voz suave entre a penumbra. Subsistirán alén do po do desuso, empréganse cada día no negocio informativo, tan arrancadas xa da súa mena e feitas dalgún material barateiro, relegadas do seu peso cando sentan unha vez pronunciadas, disparadas ou asubiadas, as que se meten por calquera oco e as que van con dúas caras dubidosas; calquera delas descansa reservada na lingua que lles dá vida e que vai perdendo o seu lado humano, ese lado curioso e especial das cousas para a súa especie.

E non haberá sacrificio tal como reafirmar a miña boca e a miña lingua, como de buscar a paz na miña habitación hermética, autocensurándome ás bombillas e ós díodos, fitando incansábeis coma macrovirus, eses malditos puntos sen intimidade testemuñando as horas que me quedan para ver o sol e crer por un intre que a luz é milagre, afastamento e cura. E realmente, así é, unha vez que abandono o cancro a un peto traseiro do pantalón, e do meu portal en diante só me molestan os semáforos, sen contar ás almas sometidas coa cabeza baixa cara a súa cadea de incomunicación dexenerativa. Mais que, se os bufos son a comodidade das ditaduras; o resto dos días son distopías tolas pero existen aínda as cores para quen quere ver, azul na auga do mar e horizontes despois dos rañaceos.

-Gosta da vida que non gosta de vivir.