Cogito, ego sum

Non me apetece a dor curandeira

Nin o pracer que morde

Nin a obriga de ser forte

Nin o paradoxo da preguiza.

Só me asustaría de non rir dos demais idiotas.

A felicidade limpa de min mesmo

Que resulta ser un espellismo.

Que eu mesmo estou contaminado.

A miña mente só garda unha fronteira

Separando no medio do ermo

A inocencia muda

E a voz do ego.

O ego é a única patria

Do meu corazón descabezado.

Despois del todo é mentira.

Mais a miña cama de cravos é só miña.

Coma do teu ollar a túa bala

e o meu disparo.

Son verdugo do meu xuíz iletrado.

Un laio infantil eterno.

Un non querer saír fuxindo sen ser visto.
Unha bomba fotoxénica sempre en acto de presenza.

Son mala persoa pero por mal feita

E vivo rodeado de idiotas

Que cren que xente coma min

É menos do máis que igualmente somos.

Todo o mundo é idiota, e eu son mundo.

Mais aquí ninguén é quen de vivir sempre en inverno

Sen a chaqueta da inocencia muda.

Cogito, ego sum.