Atopáronse as súas mans perdéndose
na perdición perdida a unha da outra, dunha punta á outra punta do infinito
dende a alfombra da porta de casa, nun lugar dun intre perdido, perdidos eles,
perdidas elas, mais importantemente unidas nunha dozura caramelosa, na
contradición drogaditiva da ironía que explica os recantos máis escuros e
lascivos da vida. Cando o reloxo botou ao chan o corazón dela os minutos
todos fixeron un caldo de bolboretas radioactivas no seu estómago, para que
todo o que seguise a aquel punto soubese a soberano noxo existencial. Fitouno
sen querer co seu ollar de ningures namoradizo ás pedras, facendo un aceno
forzado de sorrir non-correspondido coa ledicia.
- A vida.
E iso era todo. O Nada absoluto dos minutos e dos lugares, das preocupacións e
das cóxegas, dos motivos de calor e das viruxes personalísimas, nacer e morrer,
soidade pragmática. O clímax de pracer é un sobresentido, é demasiado sentido,
o camiño demasiado claro, demasiada luz, un sentido que se cega, un sensentido,
é dicir. Non é un intre soamente, son varios mais fasciculados, máculas
hedonistas, marihuana pura para a filosofía nerviosa que conta os días para
chegar á meta antes de fundirse coa natureza, antes de esquecerse de pensar e
ser río, rocha ou fervenza bruta abrollando po de estrelas azul.
Era tarde para el, ergueuse da cama, despediuse idiotamente como bo amante e
fuxiu igual que volveu cara a distancia dela, porque era tarde para el, e cedo
para ambos. A habitación ennegreceu as paredes coa mesma luz da lámpada, e
Zeltia non albiscou abeiros en ningún ruído externo de pólas nin de vento.
Palpou a súa barriga e sentiu a mesma escuridade iluminada que a rodeaba, e aquel
agocho do mundo tornou en burato negro de si mesma e silencio pesado.
Entón, a vida.
E a vida era máis Nada, e iso era Todo ao fin e ao cabo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario