As mangas da saia

Vestía axiña as raiolas das alboradas, mais de acenos fráxiles porque era nai de etiqueta, das de oleoso mandil estragado e zapatillas antiescorregantes para as baldosas. Acompasaba o baile do almorzo, o xantar e maila cea nun movemento primeiro de levar os nenos á escola, facer a compra e fuxir da sombra cara o traballo. Non sen antes elevarse varios centímetros do chan, esixirse o xusto no reconto dos botóns do peito e envolverse cunha tea a raias a cintura, atarefada un terzo da súa xornada con merecido descanso na entreplanta, aínda pisaría o reloxo só para afundir o tempo uns minutiños para chegar a casa cos nenos de volta, antes de que chegara papá traballo estresante e se acomodase no lenzo preparado da súa rutina inexorable. De galante repouso e reservado na conversa, mais só era persoa a partir do grolo de Albariño co xornal encol da mesa. Ante a teimosa ineficacia da cónxuxe caeu sobre ela un apuntamento de atención, cun acedo aquel de disciplina implícita. Sumando rutinas, a tarde supoñía unha carreira a morte contra o solpor, e de novo os nenos irían primeiro a inglés e despois a natación, e a nena igual a baile se tocaba o día. Excretada riba da cabeza do individuo que inventou un zapato pouco doado para un fin práctico, chegou xusta á quenda de tarde, procurando alento nalgún espazo baleiro entre as palabras acendidas do xefe. Como non podía ser doutro xeito, o monólogo vespertino introducía con suavidade a teima diaria do home das súas camisas con engurras sen pasar o ferro, e do ateigados que están os nenos polas tardes sen poder ver ao seu pai. O epílogo do aspirador, a fregona, o deterxente, a roupa pendurada e os cristais tinxidos de incuria, a cea dos nenos e deitalos á súa hora, remataba coa porta do dormitorio fechada para encarcerar os berros, noutra xornada dun doce fogar dunha familia acomodada.

Porén, un día deses calquera, as raiolas das alboradas ficaron espidas un anaco, enfriaron de súpeto, e no fogar os achegados lamentaron a tráxica perda do núcleo familiar. Os nenos non foron ao velorio e a muller encargouse da cerimonia, coa axuda da paciencia e dos aforros. Tras o duro golpe, os nenos precisaron de psicólogo e a muller de apertar o cinto da saia. Entón todo cambiaría no fogar da familia. Así e todo, os nenos aprenderían a vivir sen pai.

A partir de aí, ela faría o almorzo, o xantar e a cea desde a obertura ata a coda, iría á compra, disfrazaríase de provocadora intempestiva e desgastaría os tacóns asoballando o reloxo para recoller os fillos, daríalles de xantar e despois levaríaos a inglés, a natación, a baile e ata ao psicólogo; pola tarde iría traballar e chegaría xusta, o seu xefe desexaríalle unha feliz puntualidade, e pola noite acharía a paz (porque grazas a diola chegaría o día en que acabaría atopando un compañeiro agarimoso no traballo), non sen antes cumprir a promesa coa vasoira, os baños, o ferro de pasar, a lavadora de roupa de cor e a cociña, cos nenos ceados e deitados, e concluíndo, con sutil diferenza a xornada, a media voz e coa porta entreaberta, cun suculento, constrinxido convite de dedicarlle un pouco máis de tempo á súa parella e esquecerse un pouquiño dos nenos…