A partires de aquí conta ben o que che resta e traza una liña curva, que cando chegue o intre en que morra o escampe e só chovan liñas rectas estarás fodida, e eu contigo nalgures; eu corpo, chegando a casa a cada paso máis lonxe, e alma ti, no derradeiro bar antes de pedir auxilio, collendo aire para despedirme e cambiar as regras da supervivencia, para endexamais antes de volver abrir os ollos noutro mundo, e que non me lembrar de que foi por aí, mendigando ti amores pechados, berrando desconsoladamente, chamando ás túas virtudes ou ao teu recordo menos ferinte, ou quizais algo máis crible, a outro reflexo canda ela, de ollares equidistantes, metade con metade, coa esperanza de se cruzaren e rebentaren cun estourar inerte de corazóns inocentes que se atopan.
"Que tan ben, ridiculamente mentimos cando as mentiras feren como feren as verdades."
Mentres sigamos de pé quizais apreciemos sangue por todo o chan, ar
para enxoitalo, e se tes ánimo enmarcar as cicatrices dun tolo do montón debuxadas na pel da súa
cidade, tatuaxes nas beirarrúas que repelen a orde conservadora dos ollares
alleos que, pobres deles, o hedonismo é metafísica trala última porta do
entendemento. O mundo a xirar e ti a pensar nos sumidoiros; onde demo irían
durmir os miolos e a vergonza. Pero ti sabes que eu só teño brazos e teño pernas, e nalgún recanto
o flaxelar acompasado dos minutos latexando no meu pescozo. Non estou seguro, mais creo que me dá un pouco igual a estas alturas, confiar en que non deixei as pálpebras
abandonadas no derradeiro segundo que quixen deixar de ver e esquecín os ollos,
e cambieinos por disfrazar un sorriso que murchaba por
consecuencialismo. Pecho os ollos nun fragmento de eternidade, e asasino
o resto dos días que agardaban para rirse de min.
Ata máis non velos; aquí, o
sufrimento ten máis sentido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario