Eu ben sei que de cazar ás noites
agochando estrelas e inventando lúas
non xorden das miñas hostias nos cadrís muiñeiras
que acompasen unha a dúas os teus pasos
de entre as sombras que perante veñen
maxinarme que es licántropa tolemia,
mordedela de fame e esperanza
que vén mendigarme vinte e nove días de lúas imperfectas,
malvivindo da sede mitigada polos charcos de experiencia
de costume e dor
e fame;
non será a noite quen me limpe a boca
o ferruxe de cuspir os solpores polos ollos
o sabor da soidade destilada
sentado nun recanto perdido dunha azotea
ollando os arboredos de humanidade inerte
e verdores alleos aos malditos seres humanos sen importancia.
Non serás ti a reloxeira
que me abra en canle do corazón á alma
e me limpe a nicotina que investín cando as túas agullas
ían cara atrás vertixinosas
reinventando a miña menciña máis noxenta e preferida,
como tampouco reporás ledicias
no canto de cicatrices obscenas
no meu corazón sen corda
sen cuco e sen melodía,
o núcleo do natural vivir
encarcerado no manicomio escuro do meu peito
paredes herméticas para os berros fútiles
de lembranzas excretadas
pola estridente voz do neno
da habitación das bágoas.