A ras de alfándega

O tempo pasa voando
Sempre por outros ceos
Cando me colle procurando
Os pés
Nalgures do chan.

So why do I sear?

Cavernario

"Que para que serve a filosofía? Vouche revelar a cousa máis perigosa que endexamais ninguén, por si soa, poderá desvelarche: medraches aprendendo unha serie de significados convencionais e arbitrarios. Isto quere dicir que a túa vida, que comezou sendo un terríbel accidente, é un campo de minas no que o chan son o costume e a casualidade, e polo cal vas tranquilamente cego mentres cruzas a través, crendo que pisas firme salvo cando ti consideras estar equivocado ou incerto. Con todo, estás no medio dunha guerra, e cada vez que dás un paso en falso de maneira inconsciente, estourar e volverte un feixe de opinións baleiras non é máis que responsabilidade túa. Inxusto? Xustificar os erros é consecuencia lóxica de recoñecer que, como tales, existen. E xa sei que non fuches ti quen puxo iso no chan, pero no noso mundo, as persoas outórganlle unha semántica definida ás cousas que lles interesa dominar. Es unha bóla de carne inocente! Chámalle tradición ao asasinato tácito de milleiros de seres inocentes co pretexto dun motivo material, e se che sae ben, poderás chamarlle apartheid ou carnizaría, e incluílo na patria erma dos pés descalzos. En segundo lugar, unha vez que sabes que pisar é perigoso debes preguntarte: que estou a pisar e por que é tan perigoso? Hai sequera que facelo? Estas cuestións teñen a ver coa natureza e os seus fundamentos últimos. Podes continuar co teu camiño sen un mapa, pero non agardes achegarte á fórmula para sortear os problemas guindando a brúxula ás bombas. E por último, cara onde se supón que camiñas? Esta é a pregunta máis importante para ti concretamente, porque vai determinar non só cara onde vas, senón como tes que facelo, polo cal, é cousa túa por completo. Quizais o teu destino está gravado a lume na túa inocencia, ou con sorte, chégache como unha epifanía a longo prazo, após valorar onde meter a zoca para ter a seguridade de que tes case todas as de chegar algures. Segues preguntándote para que serve isto da filosofía, ou pensas que estou equivocado? Se a túa resposta é firme, positiva ou negativa mais firme, levanta amodo o pé do chan e agarda a que marche de aquí para non vernos máis nunca, e podermos evitar a nosa catástrofe. Agora que vas vendo por onde pisas, fitarás no sitio por un anaco..."

Compostática (II)

A inconsciencia pode ser quen nos peche os ollos e nos faga crer que alí ficaba, que a cidade era xa un epílogo, mais a promesa dunha precuela constante. Pero ela fica no mesmo sitio onda os recantos de sentir no fondo o caudal da chuvia, a ergonomía modesta das súas rochas, a súa asperidade pre-xubilada, coa experiencia dalguén ancián que che agasalla o saber da vida amosándoche a dureza das súas mans.

Foxe outro verán en Compostela e deixa no seu historial outro crime perfecto de silencio e extrarradio. Muda de disfrace entre o pestanexo sutil do calendario. O capitán covarde que abandona o seu navío antes de te decatares da revolución da rutina, intuíndo o ruído antergo de maletas anovadas e o apremio da disposición perante a tarefa pendente, abandonar a dieta hipercalórica por outro feixe de intres compangueiros, etílicos e veganos. Os lugares comúns de chocolate con tona e o epicentro da órbita en forma de cinoteca con barra americana; partillar butaca apreixando as mans no motel de Kaurismäki, Cronenberg e Pasolini, Howard Zinn e Vidal Bolaño, Dos Anxos e dos Mortos, A Room of One's Own, Preciado, Allan Poe e Castelao. E o labor da inquedanza sae de súpeto do letargo e volvemos crer nas pantasmas e descenden conquerindo os afluentes, as veas e os sumidoiros.

Compostela é un xigante que naceu durmido, e como quen agoira sen poder procurar máis verdade que a chairega superficie, chega a pensar que está morto. O recordo meigo das picheleiras pasa entre a xente rebentando rúas, invadindo os miolos cun segredo actualizado, unha revelación candente e sorprendente que revela un anticipo aos seus habitantes curiosos. Compostela de novo, coa súa chuvia de sempre, e o resgar das súas pingas para o queixume estomacal. A súa xenreira diferencial e o depósito das poallas e trebóns que están por vir e as consignas que lles dá folgos de lume; as andainas púxiles que volverán para saudar. O requisito do quefacer cumprido no imperativo moral de lle amosar respecto.

De igual xeito que a afincada intuición existencial para identificar os domingos após perder a noción do tempo, sentimos a súa presenza e non nos cabe dúbida, recuperamos o sentido e devolvémoslle a soberanía, e sabemos que volvemos caer en Compostela cando xa estamos caendo. Sentimos o seu ser porque o noso resiste contra o espazo ocupado dalgún celme. Entón sabemos con quen estamos a xogar, levando todas as de perder unha vez chegado. Compostela e logo o clima, os dous engrenaxes da roda do eterno retorno mellor entendido. Chega ela coas súas leis abolir a sede, e ela é a única que cura a saudade da rutina.

Raio de pedra e cristal

Presoak Etxera

Escribo
Igual que arañan os tolos
As paredes da infancia.

Chove nas paredes
Polas que camiño en círculos
Amolando os ángulos rectos.

Poño o intermitente cara algures
Nun punto morto da estrada
Estendendo a néboa tras de min.

Cóbrese o mundo coa mesma substancia
Coa que mancho os soños.

Saio no telexornal dalguén.
Un extremista radical esixe a paz
En cada espello de cada casa.

Son outro preso político da existencia absurda.

"ASKATASUNA".

O fume e a brétema chegan a ser o mesmo.
Nada importa alén do grafite
Doutra parede pintada por canallas.

"Askatasuna".

Ninguén entende a lingua da liberdade.

Pacto co demo(sexual)

Oxalá soubeses onde gardo

o corazón

cando temes porque os seus latexos se perdan
como as vitaminas

ao espremer o amor e cambialo

por outras bebidas

para outras dores

de cabeza,

cando a miña cabeza

está a buscar no lixo

do meu peito

unha razón ao medo

porque non te afastes

mentres cres que xa estou medio arrepentido

noutra resaca.

Pero se os teus ollos visen

mellor ca o teu corazón sentira

como o sol nunca ve caducarme o aluguer

doutras sabas,

como o teu oco na miña falta de espazo

ocupa co teu espírito agarrándome o inagarrábel

o que non logran ocupar os outros corpos

e que lle dean á física.

Se agora mesmo
tiveras os ollos caendo enriba miña, cambiábachos

pra te achegares ao precipicio polo que te vexo

cada vez que calas e perdes a mirada

cara calquera infinito

para que non te acade,

e así vises a túa totalidade

tachando as miñas feridas,

limando as miñas batallas,

lambéndome nos medos.

E por iso tatuámonos a pegada

do papel asinado con prema

e as ganas de pagar pra sempre a hipoteca

e que non nos despexe o destino mendigar esmolas

doutras caridades inxustas.

Por iso teño os meus latexos

cada noite

en boa paraxe de que soen

malia os teus oídos mailos meus

inventen cada día

os seus propios laios,

as súas propias vítimas,

mais as súas ceas, paseos e brincadeiras

inalienábeis coma os dereitos

de foderse ben,

do mellor amarse

e de quererse a xeito.

"I can't save you if you don't let me..."

Mitin do Eu absoluto

Impértérritas vontades,

sangue de inocentes pisaduras,

suor de auga no ermo dacotío

de impávido silencio no negror do propio.

Eu pregúntovos, que queredes ser? (Libres!)

Isto que de min abrolla

évos roubado

pra o voso lecer doce na procura de alimento

na fame accidental,

pra os vosos estómagos xordos chocando

nas paredes do instinto de supervivencia,

aquí, sae a frote a miña voz dun mar de area

da vosa ira egoísta eternamente soterrada,

eternamente chea de preguiza na boca

disposta a morrer por non mastigar

o lixo, por non cuspir

a chuvia que nos toca,

por xogar a sermos omnipotencias

na casilla de saída,

move ficha, arrisca a perder a fame

e a te levaren o bandullo

e a que che devolvan a vida,

mais non;

non sexades quen de pedirlle desexos ao aire

aos medos que vos oprimen no escuro do baleiro.

E eu pregúntovos, que queredes ser? (Libres!)

Ollade a través dos cristais o cóncavo

polo ollo cego

a convexión social en manda,

o reflexo idílico

alén de todo fulgor mentireiro,

maxinade o mundo conxugando verbos

de acción en presente,

o subxuntivo para os soños de almofada,

o imperativo no espello de cara contra o celme,

o disfrace do eu recíproco,

sente vergonza da ira que non tragas,

estraga máis o odio,

mastiga as túas ás de corvo,

non,

mirade esa cadea que vai do voso nocello

ao centro da vosa miseria,

lambede a ferruxe coma humanos

sinceros e capaces,

comédevos o eterno retorno

caendo do precipicio da dúbida

que agocha Deus no seu silencio

rodando polas rotondas do mundo sempre

en obras,

sempre en folga de opulencia

dos miserábeis de petos cheos.

Eu, pregúntovos, vós que queredes ser? (Libres!)

Non! Vós non queredes a gloria

nin o veleno de serpe na ferida,

nin a tesoira nas pólas que cravan astas

nos vosos froitos inmaturos,

vós non sentades na cadeira de cravos

sen vos pemitir a voz queimada

polo tabaco de cando non vos quixeron

coma o alcatrán ao alento,

vós non queredes ceibar os xenitais

ao albedrío sen etiquetas,

nin procuraredes a acracia

na fortaleza das cordas desanoadas

batendo contra os diques do peso lóxico

do espazo libre,

do absurdo, mais, do sentido máximo;

dicídeme vós, simples humanos,

que queredes ser? (Libres!)

Erguede as mans, erguédeas

se acaso é ese berro unha ofensa

ao noso propio ollar

palpando coas mans as nosas caras

desfiguradas polo artificio.

Acaso as rúas xa non teñen baleiro que valla

para as nosas heroicas consignas

e soarán chamadas de liberdade

pra destruírmos a nós mesmos?

Acaso estamos espidas

pra que a nosa pel roce co prexuízo,

pra que o noso silencio finalmente cale

pra que a nosa voz rebente

o eterno binomio

do que é e do que ten que ser;

haberá saída pra o ollar a través do ladrillo

pra nos cegar mentres tragamos

as nosas cadeas crebadas,

dixerindo os prexuízos,

abrindo as ás, guindando cerebros,

explotando paredes e conflitos

e poñéndonos libres dende aquí, nós?

E eu pregúntovos, pois,

cal é a natureza do libre?

Vós que queredes ser?

(Libres!).

A liberdade,

é o que vós

queirades que sexa.

Real

A pantasma garda a súa función fóra da habitación, detrás da porta, e nin sequera sabe por que se ten que agochar, por que a sociedade a ignora, e inda así, todo o mundo fala dela, como un segredo perigoso, unha prudencia a ter en conta. Aparece nas historias que se lles contan ás crianzas, para descubrirlles o prexuízo ritual, a vergonza viruxenta da pel espida, mais con todo para sortear os recantos, os dos adultos persuadidos duns límites autoimpostos, dunhas cancelas sen cuestionar, ollan cara eses lugares sen ver alén que os mesmos ladrillos e a mesma escuridade, asenten coa cabeza e coa opinión e alí non hai máis nada, vai pra cama, que xa é noite. Pero ela estaba alí e sábeo por aquel retallo sonoro, aquela voz diminuta que non chega a confundirse porque se non non pensaría nela, aquel erro da natureza que tivo que ser unha total impresión das miñas limitacións cognitivas, madia leva, quen pode falar co aire e agardar resposta. Pero as crianzas ben o saben antes incluso de que os maiores llo desmintan, mais chegará o día en que ao medrar descubran que medrar non é outra cousa que darlle a volta a todo o discurso, sacar as mangas para fóra da camisa e do pantalón e poñer o disfrace no canto da roupa, e repetirse a un mesmo que os pallasos son os outros, son sempre os outros que non van a xogo co discurso, que fitan o recanto escuro agardando ver alén do ladrillo e da incerteza, quizais demasiado sinxelo, quizais demasiado longa a lista de agarda no cárcere, no psiquiatra, na habitación illada, e xa lle vou quitando traballo ao Estado, que no remate do día ao chegar a casa coa familia, quen a teña, estala como unha bomba xorda pero estala, a Rutina con maiúscula, tan ou máis grande que a incerteza, a mesma letra coa que a pantasma debuxa no espello o seu nome, Reflexo, introdúcese nos soños e nas indirectas do baleiro persoal, e no pasado, como non, no Recordo. Pero non sexas ti quen de sobrepasar a dúbida, non sexas ti quen desempañe o cristal, procurando lóxica na física, na metafísica, na mecánica dalgunha natureza, non sexas quen de preguntar o que hai detrás, nin de inventar lanternas nin de traer a luz a algo imperceptible a outros ollos, non. Non caias no burato onde ninguén puxo escaleiras pra que volveras e volveras berrando, nese recanto non hai nada, maldito arrogante, herexe, non Retes o absoluto, non, non xogues ao xadrez con Deus, ridículo peón con coroa; con Deus? Ti tamén? Ti non es máis rápido cá túa sombra, non xogues co lume, non vaias acender de máis, non. Agora, non deixes de queimar os ollos, non soltes a pantasma. Non se che ocorra volver, ti non estás ben, estás á marxe de toda lóxica, de como ten que ser, de como é, ti non sabes o que dis, ti estás tolo. As pantasmas non existen.

I can't stand it cause you put me down